Nasırlaşmış duygularımdan akan cümleler... Ben olmadığım bir gün daha.. Yine çaresiz baş ağrıları.. Hayatımıza bir çok insan girer çıkar. Güzel anılarla giren insanların çoğu kötü anılarla mutsuz vedalarla ayrılır.. Biz sadece üstünü çizmekle unutmayı hızlandırmakla yetiniriz. Nedenimiz.. Niçinizmiz yoktur. Geride bize sormamız için sorular, acılarımızı örtecek sevinçler bırakmazlar.. Yaşamımızdan dakikaları alıp giderler arkalarına bakmadan.. Bize arkalarında bıraktıkları boşlukta savaşmak, o uçsuz bucaksız yolları tek başımaza kat etmeyi bırakırlar.. Bıraktıkları sonsuz olandır.. önce bir kaç adım atarız yetişebilmek için ellemizi uzatıp son defa tutmak gözlerinin içine bakıp niye gittiğini neden benliğimizi çaldıklarını sormak isteriz... Aslında biliriz ki yetişmek için daha çok koşmamız gerekir daha hızlı adımlar atmamız daha çok arzulamamız gerekir... Hızımızı arttırırız bir umut tufanı koşarız arkalarından her defasından biraz daha yaklaşırız .. Her defasında biraz daha .. ama olmuyordur. Çünkü onlara yetişip "NEDEN?" ve ya "NİÇİN?" sorularımızın sormak istemiyoruzdur... Sadece güzel anılarımızı, mutluluk gülücüklerimizi geri almak isteyişimizdir onlara getişmek isteyişimiz.. Ancak zaman çoktan uzaklaşıp meçhule varmıştır bize arkasından bakmak kalır... ( yaptığım hatanın farkına vardığımda yazdığım bir yazıydı. İlk yazımdı sizlerle paylaşmak istedim. umarım beğenirsiniz.)
