Seni ne zaman pencerende görsem Mavi gözlerinden bulutlar geçerdi Bakışlarından geçmişe uzanan sisli anılar O mavilerde bir görünür bir kaybolurdu... Gölgenin düştüğü pencerene sarı sonbahar yağardı Üşürdü yüreğim sokağınızdan geçerken ürperirdi tüm hayallerim Seni pencerende görmezsem... Kaldırımlarda bir taş olurdu yüreğim Ürkek adımlarıma dolanan Perdenin ardından süzülen gölgenle Teselli bulurdum... Hüzünlü gözlerinin hayaliyle avunup Pencerene konan kanatsız bir kuş olurdum Dağılırdı geceye aciz titremelerim içimde sana dair suskun kelimelerim... Hergün kapına tek bir gül koyardım gizlice Şaşkın ifaden nazik beyaz ellerinle Yüreğimi alırdın içeri Bilmezdin o yüreğin çaresizliğini... Karanlık gölgelere saklanarak için için sessizce ağlardım Uykusuz kanlı gözlerimle umutsuzluklarda umut araRdım... Oysa tek isteğim bahar geirmekti penCerene Pervazına beyaz papatyalar Bir sen olmalıydın gülen gözlerle Birde rengarenk baharlar... Ama hüzündü adın gizli yüzündü İçimdeki boynu bükük sevdan yüreğimin örtüsüydü... P.HÜLYA BASKIN
